Ervaren of volwassen?

Afgelopen week zag ik het opeens. Ik word oud. Of nou ja, ouder. Op een foto die ik kreeg toegestuurd, zag ik opeens een volwassen vrouw. Niet meer het meisje dat ik mezelf zolang vond. Ik zie ineens leven in m’n gezicht. De eerste lijnen worden zichtbaar en puistjes worden lichte littekens in plaats van dat ze helemaal verdwijnen. Een tijdje geleden viel het me ook al eens op, toen ik een poos in de spiegel zat te staren. Ik vond mezelf er anders uitzien dan normaal, maar kon er de vinger niet echt op leggen. Moe, maar gelukkig, waren de woorden die ik er toen aan gaf.

Met fysiek ouder worden heb ik eigenlijk weinig moeite. Sterker nog, ik ben er juist heel dankbaar voor. Mentaal ouder worden vind ik lastiger. Dat vond ik lange tijd vooral iets voor later. Een ver-van-mijn-bed-show. Ik stond er dus wel even van te kijken dat niet alleen mijn gezicht tekenen van volwassenheid begint te vertonen, maar dat het onderwerp ook ineens high-priority is geworden in mijn hoofd. ‘Later’ is aangebroken, zonder dat ik dat echt in de gaten had.

Oké, feitelijk gezien ben ik volwassen. Al een hele tijd. Ik ben namelijk 27. Mijn leven heb ik behoorlijk op de rit. Dat is eigenlijk ook niet zo gek. Ik leid namelijk vanaf mijn eenentwintigste een werkzaam leven. Al bijna zeven jaar dus. Toch zeg ik vaak dat ik me eerder 24 voel. Dat komt misschien vooral omdat ik me absoluut niet kan voorstellen dat ik richting de 30 ga. Hoe ben ik daar ineens beland?

Regelmatig app ik mijn moeder of oma dat ik weer iets volwassens aan het doen ben. Vooral mijn oma moet daar vaak om lachen. Soms gaat het over een aangeschaft tv-meubel, het kopen van bloemen voor mezelf omdat ik dat leuk vind (wie had dat gedacht vroeger) of die keer dat ik een volwaardige maaltijd maakte voor gasten. Vooral dat laatste blijft me verbazen. Ik houd namelijk niet echt van koken, krijg stress van boodschappen en voel me daarom iedere keer zo volwassen als ik op tijd naar de supermarkt ben geweest en iets lekkers op tafel heb weten te zetten. Ik kan dus blijkbaar best volwassen zijn als ik wil, maar toch voelt het niet als iets dat echt bij me hoort of past.

Oké, dat klinkt als: met één been stabiel in het volwassenleven, terwijl de andere nog in het studentenleven staat te dansen? Nee, dat is het ook weer niet helemaal. Volwassen worden associeer ik namelijk ook met blij worden van dingen waarvan ik vroeger niet van had kunnen verzinnen dat het me ooit iets zou doen. Zoals bloemen kopen voor mezelf. Het huis aan kant maken. Wandelen tot in den treure. Ons huis elke week gezelliger maken. Lekker op zaterdagavond thee drinken met vriendinnen - ook vaak wijn, maak je geen zorgen. Genieten van de natuur. Geld uitgeven aan te dure kaarsen. Goed voor mijn lichaam zorgen.

Het voelt vaak als volwassen zijn met heimwee naar het studentenleven. Want studentmomenten zijn er ook genoeg. Weliswaar minder dan 5 jaar geleden, maar ze komen toch regelmatig even een kijkje nemen in mijn leven. En dat uit zich dan weer in hele onvolwassen dingen. Een avond mezelf volledig laten gaan. Geraspte kaas als ontbijt eten. Nooit aangekleed zijn voordat de werkdag begint. Drie keer in één week naar de McDonalds. Dingen niet op tijd geregeld krijgen, terwijl ik er tijd zat voor heb. Nog steeds niks in de koelkast hebben liggen. Te laat gaan slapen. Taarten aan laten branden. De was wekenlang niet opruimen.

Deze tijd voelt een beetje als de ‘alles of niets’ fase. Of heel erg volwassen. Of heel erg nog even niet. Misschien is dat ook gewoon normaal op deze leeftijd. De volwassenheid laat zich nu in ieder geval doorschemeren in mijn gezicht, dus blijven negeren heeft geen zin. Plus, een volwassen leven lijkt me best leuk. Ik weet alleen nog niet zeker of ik het nú al leuk vind.

De foto waarop ik mezelf volwassen vond, stuurde ik ook naar oma. ‘Bij die foto dacht ik niet aan het woord ‘volwassen’, eerder aan ‘ervaren’, reageerde ze. Toen besefte ik me dat anderen mij misschien anders zien dan dat ik mezelf zie. Van buitenaf ziet mijn leven er waarschijnlijk best volwassen uit, van binnen geef ik daar vaak nog niet helemaal aan toe. Oma voegde eraan toe dat ik misschien nog wat zoekend ben, maar dat die twijfel vanzelf verdwijnt. En ik denk dat ze daar gelijk in heeft. Oma is ten slotte echt volwassen, dus die kan het weten. ‘Ervaren’ is een betere term om de foto – én deze ingewikkelde levensfase - te beschrijven. Zo kan ik alvast wennen aan het echte volwassen leven. Mijn gezicht liegt er namelijk niet om.

P.S. Toen ik 25 werd, scheef ik op wat ik na 25 jaar op aarde had geleerd. Bij nader inzien begonnen de volwassen inzichten toen al een beetje…