Wat is thuis?

Hoewel ik mezelf als behoorlijk nuchter zou omschrijven, kan ik mezelf af en toe verliezen in – vaak een tikkeltje negatieve - filosofische kwesties. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dol op het leven. Maar af en toe denk ik er teveel over na en snap ik er niets van. Waarom besta ik eigenlijk? Wat is het doel van die (hopelijk) 80 jaar hier op aarde? Waarom doen we zo hard ons best, terwijl het leven eindig is?

Ook afgelopen vrijdag popte er zo’n vraag in me op. Ik was voor een uitje met mijn opa en oma naar Amsterdam gereisd. De stad waar ik tweeënhalf jaar heb gewoond tijdens mijn eindstage en eerste volwassen baan. Inmiddels woon ik ruim vier jaar in Arnhem, dus mijn Amsterdamse burgerschap was relatief van korte duur. Toch overviel me een gevoel van thuiskomen op het moment dat ik de trein uitstapte. En dat gevoel verwarde me een beetje. Hoe kun je het gevoel hebben dat je thuiskomt, terwijl je net vertrokken bent van huis? Wat is thuis dan eigenlijk?

Door een sein- en wisselstoring bij de NS – what’s new? – moest ik op het station een tijdje wachten op mijn opa en oma. In een koffietentje op station werd ik daardoor gedwongen om langer na te denken over het gevoel dat me overviel. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik het ervaarde. Ik heb het altijd als ik in Amsterdam ben. En áltijd, zodra ik Friesland binnenrijd. De plek waar ik ben opgegroeid en waar de rest van ons gezin nog steeds woont. Het is een gevoel dat ik eigenlijk niet in woorden kan omschrijven. Het is een bepaalde rust, diep van binnen. Het is alsof je terugkomt na een wereldreis. Het is warm, blij, vertrouwd. Maar het is ook normaal, gewoon en niet bijzonder. En het gekke is dat het iedere keer terugkomt. Op sommige momenten zelfs tot het emotionele aan toe. En als je me goed kent, weet je dat dat eerder een uitzondering is dan een regel.

Oké oké, Amsterdam en Friesland voelen dus als thuis. En Arnhem dan? De stad waar ik woon. Ook dáár voel ik me thuis. Vooral in ons eigen (koop!)huis voel ik me helemaal op mijn plek. Ik ken de stad op mijn duimpje, hoef nooit de navigatie te gebruiken en heb mega leuke mensen om me heen. Ons huis is precies zoals ik altijd droomde en de stad wordt omringd door prachtige natuur. En misschien nog wel het belangrijkste: ik woon er met mijn vriend en Jip, onze hond.

Toch is het niet de plek waar mijn geschiedenis ligt. Niet de plek waar ik geworden ben wie ik ben. Of word je niet alleen wie je bent door de plek waar je opgroeit? Word je ‘jij’ door het leven heen en is het niet zo plaatsgebonden? Arnhem is niet de plek waar mijn lieve familie woont. Wel de plek waar mijn fantastische schoonfamilie woont. Het is de plek waar ik me op dit moment heel fijn voel. Totdat ik naar plekken reis die ook heel fijn voelen. Waarom is dat zo ingewikkeld?

Mijn moeder noemt me altijd een nomade – in Nederland dan. Ik ben in mijn leven meer dan tien keer verhuisd en trok tijdens mijn studententijd met een rugzakje het hele land door. Wellicht dat daar ook het verlangen naar een camper vandaan komt. Iets in mij houdt ervan om vaak op verschillende plekken te zijn. Om meerdere ‘thuisen’ te hebben. Om altijd te blijven zoeken naar wat thuis dan eigenlijk is. Een ander deel in mij zou er graag een eenduidig antwoord op krijgen. Zodat dat mysterie is opgelost en ik het in mijn hoofd kan afvinken. Het antwoord heb ik nog niet gevonden. En misschien ga ik het ook nooit vinden. Tot die tijd zijn meerdere ‘thuisen’ prima. Ook wel luxe om je op meerdere plekken thuis te voelen toch?